بازی های محلی: چیلینگ آغاج

بازی های محلی: چیلینگ آغاج (الک دولک)

بازی چیلینگ آغاج یکی از بازی های هیجان انگیز در تعطیلات نوروز و بعد از آن بود. متاسفانه این بازی نیز مثل دیگر بازی های محلی دیگر انجام نمی شود.

 این بازی مهیج به صورت دسته جمعی انجام می گرفت. تنها وسایل مورد نیاز دو تکه چوب بود: یکی به طول حدودا 1 متر که به آن آغاج (دولک) گفته می شد و دیگری به طول حدودا 10 سانتی متر که به آن چیلینگ (الک) گفته می شد.

اول افراد به دو گروه چند نفره تقیسم می شدند. به قید قرعه، یکی از گروه ها به عنوان شروع کننده بازی تعیین می شد. و گروه دیگر در مقابل آنها باید بازی می کرند و در صورتی که بازی را می بردند می توانستند شروع کننده بازی باشند.

این بازی همچون بازی های گروهی دیگر، بسیار هیجان انگیز و نیازمند جنب و جوش، سرعت، و توان بدنی بود. برای انجام بازی، ابتدا یک چاله کوچکی (به عمق 10 سانتی متر) کنده می شد که به آن مبه (منبع) گفته می شد. منبع محل آغاز بازی بود. گروه شروع کننده بازی در کنار منبع جمع می شدند ولی گروه دیگر در زمین مقابل آنها پخش می شدند. یکی از اعضای گروه شروع کننده، چیلینگ را در یک دست و چوب را در دست دیگر می گرفت و بعد چیلینگ را به هوا پرتاب کرده ضربه محمکی با چوب به آن می زد. هر چقدر ضربه محکمتر زده می شد چیلینک مسافت بیشتری را طی می کرد و از دسترس گروه رقیب دور بود. وقتی ضربه به چیلینگ زده می شد اعضای گروه مقابل باید دنبال آن می دویدند تا شاید بتوانند آنرا در هوا بگیرند. گاهی این بازی در دامنه کوه (تصویر زیر) انجام می گرفت. یعنی منبع در پایین کوه قرار داشت و اعضای گروه مقابل در خود کوه مستقر می شدند. حالا تصور کنید که اعضای آن گروه چطور در پستی و بلندی کوه باید دنبال چیلینگ می دویدند. دیدن چنین صحنه ای برای اعضای گروه شروع کننده بسیار لذت بخش بود. حتما تجربه کرده اید. در این بازی هر چقدر تعداد زیادتر بود هیجان بیشتری نیز داشت.

 بیشتر بازی های چیلینگ آغاج اینجا انجام میشد

ستاره نارنجی محل قرار گیری گروه شروع  کننده و ستاره های زرد محل قرار گیری گروه رقیب

 گروه مقابل، در دو صورت می توانست بازی را ببرد و جای خود را با شروع کننده بازی عوض کند:

1- یا باید چیلینگ را در هوا می گرفتند. و چه هیاهویی می شد وقتی یکی از اعضای گروه مقابل چیلینگ را در هوا می گرفت. در این صورت، بلافاصله جای گروه ها عوض می شد.

2- یا باید چیلینگ را طوری پرتاب می کردند که به آغاج بخورد. بعد از ضربه به چیلینگ، آغاج را روی منبع می خواباندند و اعضای گروه مقابل تلاش می کردند که چیلینگ را به طرف منبع پرتاب کرده و آنرا بزنند. معلوم است که هر چقدر ضربه به چیلینگ شدیدتر بود مسافت بیشتری طی می کرد و طبیعتا اعضای گروه مقابل نمی توانستد  به راحتی آغاج را بزنند و باید حالا حالاها دنبال چیلینگ های جدیدی که زده می شد می دویدند. اگر کسی از گروه مقابل می توانست آغاج را بزند جای گروه ها عوض می شد.